ΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΦΥΛΑΚΙΣΗΣ ΓΙΑ ΟΦΕΙΛΗ (Άρθρο 1)
«Κανένα πρόσωπο δεν θα στερείται την ελευθερία του αποκλειστικά και μόνον λόγω ανικανότητάς του να πληροί συμβατικές υποχρεώσεις»
Ο όρος «αποκλειστικά και μόνον» είναι σημαντικός: το άρθρο δεν απαγορεύει την φυλάκιση σε περιπτώσεις όπου υπάρχει κάποιο επιπρόσθετο στοιχείο όπως απάτη ή αμέλεια. Αυτό που εμποδίζει είναι η φυλάκιση αποκλειστικά και μόνον λόγω αδυναμίας να καταβληθεί μια οφειλή βάσει σύμβασης ή να εκπληρωθεί κάποια άλλη συμβατική υποχρέωση.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗΣ (Άρθρο 2)
παρόν άρθρο περιλαμβάνει δύο δικαιώματα:
-
1. Κάθε πρόσωπο το οποίο βρίσκεται νόμιμα στην επικράτεια ενός κράτους μπορεί να μετακινείται ελεύθερα εντός της επικράτειας αυτής και να επιλέγει τον τόπο κατοικίας του σε αυτήν
-
2. Κάθε πρόσωπο μπορεί να φύγει από οποιαδήποτε χώρα, συμπεριλαμβανομένης της δική του.
Περιορισμοί όσον αφορά τα δικαιώματα αυτά επιτρέπονται σε παρόμοιες περιστάσεις με εκείνες που αναφέρονται στα Άρθρα 8-11 της Σύμβασης, δηλαδή:
-
Σύμφωνα με το Νόμο
-
Όταν είναι αναγκαίοι για μια δημοκρατική κοινωνία για συγκεκριμένους σκοπούς, δηλαδή
-
Όταν εξυπηρετούν το συμφέρον της εθνικής ασφάλειας, της δημόσιας ασφάλειας και της δημόσιας τάξης, για την πρόληψη εγκλημάτων, για την προστασία της υγείας και των ηθών, για την προστασία των δικαιωμάτων και ελευθεριών άλλων.
Ο όρος «κάθε πρόσωπο» περιλαμβάνει μη υπηκόους, όπως αναφέρεται στο Άρθρο 1 της Σύμβασης.
Οι περιορισμοί στην ελεύθερη μετακίνηση είναι λιγότερο σοβαροί από ότι η στέρηση της ελευθερίας με την οποία ασχολείται το Άρθρο 5 της Σύμβασης. Μπορεί να περιλαμβάνουν πράγματα όπως κατ’ οίκον περιορισμό, περιορισμό κυκλοφορίας, περιορισμό σε ή αποκλεισμό από μια συγκεκριμένη πόλη ή περιοχή της χώρας και την υποχρέωση αναφοράς στις Αρχές σε τακτά χρονικά διαστήματα. Αποδεκτοί λόγοι για την επιβολή παρόμοιων περιορισμών περιλαμβάνουν τον κίνδυνο να διαφύγει ο ύποπτος στο εξωτερικό, ή να αποκαλύψει κρατικά μυστικά ή να συναντήσει εγκληματίες με τους οποίες συνεργάζεται (π.χ. Μαφία).
Οποιοσδήποτε περιορισμός πρέπει να είναι ανάλογος με τον επιτρεπόμενο σκοπό που επιδιώκεται. Σε αρκετές υποθέσεις για τις οποίες έχει εκδοθεί απόφαση, οι περιορισμοί στην ελεύθερη μετακίνηση, οι οποίοι ξεκίνησαν αρχικά ως δικαιολογημένοι, καταστάθηκαν αδικαιολόγητοι όταν συνεχίστηκαν για αρκετά χρόνια Labita v. Italy).
Οι περιορισμοί στην ελεύθερη μετακίνηση επιβάλλονται συνήθως από δικαστήρια αλλά η αστυνομία φέρει την ευθύνη για την εφαρμογή τους και πρέπει να φροντίζει να παρακολουθεί ότι οι αρχικοί δικαιολογημένοι λόγοι επιβολής τους είναι και εξακολουθούν να είναι έγκυροι.
Απαγορευση εκδιωξης / απελασης υπηκοων (Άρθρο 3)
Πρόκειται για ένα αποκλειστικό και άνευ όρων δικαίωμα ενός προσώπου να μην απελαύνεται από την επικράτεια ενός κράτους της οποίας είναι υπήκοος.
Η εκδίωξη δεν περιλαμβάνει την έκδοση. Συμβαίνει όταν ένα πρόσωπο είναι υποχρεωμένο να φύγει για πάντα από την επικράτεια μιας χώρας της οποίας είναι υπήκοος χωρίς να του δοθεί η δυνατότητα να επιστρέψει αργότερα. Η ιδιότητα «υπηκόου» ενός προσώπου για τους σκοπούς της παρούσας διάταξης θα καθορίζεται από την εθνική νομοθεσία του εν λόγω κράτους.
Aπαγορευση συλλογικης εκδιωξης / απελασης αλλοδαπων (Άρθρο 4)
Πρόκειται για την αποκλειστική και άνευ όρων απαγόρευση συλλογικής εκδίωξης / απέλασης αλλοδαπών.
Ο όρος «εκδίωξη / απέλαση» σημαίνει το ίδιο με αυτόν στο Άρθρο 3 παραπάνω στο παρόν. Η εκδίωξη / απέλαση μιας ομάδας δεν θα είναι «συλλογική», εάν οι Αρχές έχουν εξετάσει εύλογα και αντικειμενικά την υπόθεση κάθε προσώπου στην ομάδα αυτή.