Jest to przepis proceduralny, gwarantujący każdej osobie, organizacji pozarządowej lub grupie jednostek twierdzących, że stały się ofiarami naruszenia ich praw zawartych w Konwencji lub jej Protokołach dodatkowych, możliwość wniesienia skargi do Trybunału. Termin „każda osoba” obejmuje także osoby dotknięte chorobą psychiczną oraz osoby niepełnoletnie. Został tu zawarty, ponieważ zawiera on niezależny obowiązek państw do „nieprzeszkadzania w żaden sposób w skutecznym korzystaniu tego prawa”. Jest to szczególnie istotne w przypadku osób pozbawionych wolności. Nie wolno stawiać przeszkód na ich drodze do złożenia skargi do Trybunału.
Trybunał może również nałożyć na pozwane państwo środki tymczasowe (ang. interim measures), jakie należy podjąć, aby zachować obecny stan rzeczy, w tym zdolność skarżącego do skutecznego skorzystania z prawa do skargi, do czasu wydania przez Trybunał rozstrzygnięcia w danej sprawie. Trybunał czyni to tylko wówczas, jeżeli uzna, że istnieje rzeczywiste ryzyko wystąpienia poważnej i nieodwracalnej szkody jeśli środek tymczasowy nie zostanie zastosowany. Środki tymczasowe są więc podobne do orzeczeń wydawanych przez sądy krajowe w postępowaniu zabezpieczającym. Państwa mają co do zasady obowiązek ich respektowania. Najczęściej są one wydawane, gdy skarżący stara się zapobiec wydaleniu lub ekstradycji powołując się na to, że może spotkać się z ryzykiem złego traktowania w państwie docelowym. Jeżeli państwo nie zastosuje się do środka tymczasowego nałożonego przez Trybunał, na przykład poprzez sprzeczne z nim przekazanie danej osoby do innego kraju, może to stanowić naruszenie obowiązku wynikającego z artykułu 34.